Ik zie een blanco scherm dat moet gevuld.
Schrijven is vaak plezierig, soms een plicht.
Ik weet dat Karin wacht op mijn gedicht.
Ik hoop nog eventjes op haar geduld.

Schrijven is kiezen, combinaties maken
van alle losse eindjes in je hoofd,
lukt pas als je er niet meer in gelooft.
Ik weet nooit wat ik deze keer ga maken.

Zal ik mijn woorden richten op het grote,
de crisis en de zorgen wereldwijd?
Of kies ik voor het onderwijsbeleid?

Als je niets kiest, ligt daarin al besloten
dat ook de inspiratie blijft ontbreken.
Tijd om weer eens een kaarsje aan te steken.