Zondag. Een rondje om de Wijde Aa,
al waait het en hangt er een waterkou.
Niet wandelen is onze eer te na.
We zijn, als nooit, alleen, zie ik al gauw.

De knotwilgen slingeren langs het pad,
lopen voorzichtig uit. Er klinkt een specht.
Zo buiten, en toch zo dicht bij de stad.
Hier en daar is een surfplank neergelegd.

Er zijn drie bruggetjes, twee zijn er wit.
Er is een fuut, die onder water duikt.
En er staan bankjes, waar geen mens op zit.
Er brandt een open haard, die je goed ruikt.

Hetzelfde, altijd nieuw, wat nooit verveelt.
Volmaakte zondagmiddagritueel.