Een wervelwind, met hart voor haar studenten.
Verbaasd, door alles wat er mis kon gaan.
Maar steeds weer onvermoeid er tegen aan.
Zo leerde afstandsleren Hulda kennen.

Vaak zaterdags naar Utrecht onderweg.
EGAL, beleid, organisatiedingen.
En was er in de Koestraat overleg,
dan moest ze op de trappen even zingen.

Door zorgen om de kinderen verbonden,
snel even horen wat de nieuwtjes zijn,
bureaucratie als vaste thematiek.

En dan ineens, niet te geloven, ziek.
Haar plek blijft leeg, wij moeten verder zonder.
Die afstand wordt gevoeld. En dat doet pijn.