De tijd heelt niets. ‘t Was allemaal onwaar

De tijd heelt niets. ‘t Was allemaal onwaar,
zeggen dat tijd de ergste pijn verzacht.
Ik mis hem als het regent, dag en nacht,
schreeuw om hem als ik naar de golven staar.

Sneeuw smelt, komt van de bergen, ook dit jaar
is ’t dode blad verdwenen, als verwacht.
De liefde bleef, maar heeft als bittere klacht
mijn denken stopgezet, mijn hart verzwaard.

Er zijn wel honderd plekken waar ik niet
wil zijn – omdat dat aan hem denken doet.
En vind ik opgelucht een plaats waar hij

nooit is geweest, waar je niets van hem ziet,
dan tob ik: “Hier is niets van hem voor mij.”
‘k Herinner me alles van hem zo goed.

Edna St. Vincent Millay


Geplaatst op

oktober 2010

Time does not bring relief; you all have lied Who told me time would ease me of my pain! I miss him in the weeping of the rain; I want him at the shrinking of the tide; The old snows melt from every mountain-side, And last year’s leaves are smoke in every lane; But last year’s bitter loving must remain Heaped on my heart, and my old thoughts abide! There are a hundred places where I fear To go, — so with his memory they brim! And entering with relief some quiet place Where never fell his foot or shone his face I say, “There is no memory of him here!” And so stand stricken, so remembering him!