Met wie ik heb gezoend, waar en wanneer,
in welke armen ik ooit heb gelegen,
vergeten. Maar vanavond spookt de regen,
de geesten gaan tegen mijn raam tekeer
en wachten in de nacht op mijn verweer.
Ik voel een stille pijn mijn hart bewegen.
Wat ik van al die jongens heb gekregen
die ik vergeten ben, krijg ik nooit meer.
Eenzaam staat in de winter zo een boom .
Dat vogels wegtrokken merkte hij niet,
wel dat het langzaam stil werd om hem heen.
De liefde kwam en ging, ik weet alleen
dat korte tijd de zomer in mij zong.
Maar het werd stil in mij. Ik mis dat lied.
Edna St. Vincent Millay