Willem van der Vegt

Sonnetten van een ongeënte boom 4

De witte berk spetterde als een vis
tegen de houtskool, geurde daarbij sterk.
Ze knielde neer, op zoek naar troost, en blies,
zodat de slome as weer wakker werd
en zich verspreidde in de haard. Maar nee,
het werd geen vuur, het hout was veel te nat.
Waarna ze fel een stap naar voren deed
(en dacht aan alle hartstocht die ze had,
ooit, bij iets soortgelijks, waar niets van kwam).
Haar adem stootte uit over de kolen,
de hele vuurplaats ging daarbij verscholen
onder haar lichaam. En daar was een vlam…
Een troep met honden ging vol vuur op pad,
terwijl de nacht naar binnen tuurde, tegen ’t raam geplakt.

Edna St. Vincent Millay

Geplaatst op

oktober 2010

The white bark writhed and sputtered like a fish Upon the coals, exuding odorous smoke. She knelt and blew, in a surging desolate wish For comfort; and the sleeping ashes woke And scattered to the hearth, but no thin fire Broke suddenly, the wood was wet with rain. Then, softly stepping forth from her desire, (Being mindful of like passion hurled in vain Upon a similar task, in other days) She thrust her breath against the stubborn coal, Bringing to bear upon its hilt the whole Of her still body . . . there sprang a little blaze . . . A pack of hounds, the flame swept up the flue! — And the blue night stood flattened against the window, staring through.

Tags:

, ,