Met Colombina komt het licht. Zo geeft ze
een vleugje dit, een sprankeltje van dat,
strooit kleurige confetti op haar pad,
poeders, pleisters, een pop die lijkt te leven,
of lichtjes met een schakelaar. Zo heeft ze
altijd iets voor een aangeslagen hart.
Ze kust bemoedigend, breeduit, en pakt
je kussen even, al die kleinigheden.
Met haar gaat het licht weg. De schaduw komt.
Haar geur is als een sjaal die achterblijft.
Verveeld, alleen, peuter ik aan mijn sprei
of steun wat op mijn elleboog en luister.
En als een maskerade in het duister
strooit zij haar dwaze lach weer in het rond.
Edna St. Vincent Millay