Willem van der Vegt

Al in de eerste kus

Al in de eerste kus, waarbij de knop
zich zuchtend strekte, opende als bloem,
zat zaad van de teleurstelling verstopt.
Ik wist dat wel, maar niet wanneer en hoe.

Ik kom van ’t platteland, ken de seizoenen,
ik heb met herfst en vrieskou leren leven.
Ik snuif, zoals mijn vader dat zou doen, en
zeg na: “Wat buiten bleef, kan afgeschreven.”

Ik hoopte, als iemand die gadeslaat
hoe ieder blad zich aan de boom ontvouwt,
dat zomer fraai zou zijn en herfst te laat,

zo anders dan je hier verwachten zou,
zonnige trossen, voor de wijn op orde.
De wijnstok, waar ‘k dit schrijf, is zwart geworden.

Edna St. Vincent Millay

Geplaatst op

juli 2011

Even in the moment of our earliest kiss, When sighed the straitened bud into the flower, Sat the dry seed of most unwelcome this; And that I knew, though not the day and hour. Too season-wise am I, being country-bred, To tilt at autumn or defy the frost: Snuffing the chill even as my fathers did, I say with them, “What’s out tonight is lost.” I only hoped, with the mild hope of all Who watch the leaf take shape upon the tree, A fairer summer and a later fall Than in these parts a man is apt to see, And sunny clusters ripened for the wine: I tell you this across the blackened vine.

Tags:

, ,