Soms ben ik ze zo moe, de dingen die
samen de buitenkant van jou bepalen.
Ik laat, zelfs als jij spreekt, mijn blik afdwalen
door eigen hersenspinsels, of ik zie,

weer afgeleid, je hand boven je knie.
Ik hou zoveel van jou. En telkenmale
blijf ik dan “Zo schetste hij Zorg” herhalen,
denk ik dan “Trots heeft hij zo laten zien”.

O vriend, bedenk toch, wanneer jij in mij
een schoonheid ziet die ik nooit had verkregen,
dat je me hebt ontmoet doordat ik schrijf,

dat liefde is begonnen met een regel.
Wij zijn verbonden totdat Zang verdwijnt
en Kunst niet meer voorop gaat bij de Negen.

Edna St. Vincent Millay