Willem van der Vegt

Ik zie zo scherp

Ik zie zo scherp mijn soortgelijke jaren
elkaar herhalen, dof gekleurd, vol roest,
als hak na hak, maar zinloos in een roes
steeds doorgaand, geen emotie te ontwaren,

leeg, opdat neuzen ruiken, scherp als scharen,
als dakgootegels achterop een koets,
dat iemand zonder vrienden sterven moest,
blind strijdend met misplaatste eigenwaarde.

Ik zie zo scherp hoe ik verder moet leven,
jaar in, jaar uit, tot mijn dwaze galop
onder de zon, het ooit zal gaan begeven.

Dan lig ik in het grind, voorgoed gestopt.
Soms denk ik: “Kom, begraaf me maar vast even
en laat me achter op die laatste top.”

Edna St. Vincent Millay

Geplaatst op

maart 2012

I see so clearly now my similar years Repeat each other, shod in rusty black, Like one hack following another hack In meaningless procession, dry of tears, Driven empty, lest the noses sharp as shears Of gutter-urchins at a hearse’s back Should sniff a man died friendless, and attack With silly scorn his deaf triumphant ears; I see so clearly how my life must run One year behind another year until At length these bones that leap into the sun Are lowered into the gravel, and lie still, I would at times the funeral were done And I abandoned on the ultimate hill.

Tags:

, ,