Jaarlijkse ellende
geeft deze legende.
Al vanaf september,
lang voor 5 december,
dan biedt de Albert Heijn
zakken pepernoten,
letters, kleine, grote,
suikergoed, marsepein.
Wie er oog voor heeft, die herkent het wel.
Want men speelt met de consument een spel.
Zoals ik het nu zie
is het een illusie
dat je dit kunt weerstaan.
Als je kind gelooft, dan
haal je ’t uit je hoofd, man,
dat in stukken te slaan.

Zie, de maan door de bomen.
Makkers, staak je geraas,
want straks zal Sinterklaas
ongetwijfeld weer komen.
Vol verwachting ons hart,
wie de koek, wie de gard?
’t Avondje van Sinterklaas.

In november het Sinterklaasjournaal.
En de pakjesboot blijkt helaas verdwaald.
O, paniek en spanning,
hoe kan dat gebeuren?
En je kind blijft maar treuren.
Het wil niet gaan slapen
omdat het veel stress geeft
dat Sint geen gps heeft.

Elke avond moet weer de schoen gezet.
Als een ritueel. Want zo doen we het.
Eerst komt voor het paard er
een vers bakje water,
met een wortel of drie.
“Sinterklaas kapoentje,
gooi wat in mijn schoentje.”
En dan slapen. Of niet.

Als je kind niet langer gelovig is,
denk je misschien wel dat het over is.
Maar nee, met surprises
en het jaarlijks loten
leeft het door, ook voor groten.