Liefde in nood, pak je vleugel bijeen,
erken dat je zult sterven, accepteer het.
Dood? Liever dan het lastige probleem
dat je moet blijven slepen met je veren.
Geruk, getrek, de snavel in de aarde,
verdraaid, verslonst, een klank uitend, maar iel,
niet als de meeuw die de golven ontwaarde,
niet als de havik die de grond aanviel.
Jouw vreselijke schoonheid, klem gezet,
slaat boze ogen af, reikende handen.
En wat jouw kleur of stijl tot niemand zegt,
verdwijnt met alle vleugels van mijn land en…
maar even zie je vaag nog, bij dood tij,
een witte zwaan, een zwarte, zij aan zij.
Edna St. Vincent Millay