Willem van der Vegt

Torsen wij

Torsen wij, mirtedragers, nog slechts stof,
de ogen toegedekt door donkere jaren,
lachen en lieven we niet meer alsof
een wijze schroomt om het te openbaren;

als jongens, meisjes, nu nog niet ontsproten
aan herriejochies, roeien op de zee –
Door wie worden dan muntjes opgedoken?
Niet meer door ons, mijn lieveling, o nee –

laat hen die in de vrije lucht rond gaan,
terwijl wij om ons heen de schimmels voelen,
ons niet belasteren, door stil te staan:
“Liefde, onwaar. Zal altijd snel bekoelen.”

Laat ze zich zwijgend langs het graf begeven
van twee die vol geloof in liefde leefden.

Edna St. Vincent Millay

Geplaatst op

december 2014

When we that wore the myrtle wear the dust, And years of darkness cover up our eyes, And all our arrogant laughter and sweet lust Keep counsel with the scruples of the wise; When boys and girls that now are in the loins Of croaking lads, dip oar into the sea, — And who are these that dive for copper coins? No longer we, my love, no longer we — Then let the fortunate breathers of the air, When we lie speechless in the muffling mould, Tease not our ghosts with slander, pause not there To say that love is false and soon grows cold, But pass in silence the mute grave of two Who lived and died believing love was true.

Tags:

, ,