Willem van der Vegt

Vier sonnetten – 1

Jouw leven, waar het op papier zo ijl werd,
reist, vol belang en vrijuit op de wind
van de breekbare klok, van tijd tot tijdperk,
een geur die jou oude zomers hervindt –

Jouw leven, opgetild door elke storm
die aardse bloesems velt en doet vergaan,
wordt tijdig groot in sterfelijke grond,
zoals dat de onsterflijke betaamt.

O, jaag zijn wortels dieper in mijn hart,
die, eenmaal binnen, sterven zonder spijt
om ’t kleinste deel te kleden, ’t minste blad,
dat in de herfst geen pact sloot met de klei,

dan slechts een roos die rafelig verdwijnt in
het jaarlijkse april, maand zonder einde.

George Dillon

Geplaatst op

mei 2015

Your life, so rarified upon the page that its true import travels unimpaired on the frail wind of time from age to age, a scent in which old summers are declared – Your life, so lifted up by every power that drags the earthlier blossoms to the dust, nevertheless enlarges in its hour on mortal soil, as the immortal must. O drive its roots more deeply in my heart who thus invaded die without dismay to fashion the least leaf, the littlest part which keeps no autumn covenant with clay, save as a rose that, raveling, disappears, into the endless April of the years.

Tags:

, ,