Zij richt de webcam op het scherm waar ik
al zichtbaar ben. Prompt wordt het beeld gekloond,
gevierendeeld, telkens herhaald vertoond:
caleidoscoop van mijn onthutste blik.

Ze wendt zich af. Word ik haar zo teveel?
Ze vangt een kaarsvlam, focust op de lont:
bleek vuur, waarin mijn reis ten einde komt.
In deze gloed herword ik een geheel.

Ze chat nu, uit vast welbespraakt haar zorgen,
maar ik zit hier achter het glas verborgen,
waar ik maar slecht haar noodkreten ontwaar.

Is dit een letter? Een emoticon?
Aan deze zijde van de Rubicon
word ik de schaduw van de apenstaart.