Ik ben al jaren in mijn element,
mag jaar na jaar met weer nieuwe studenten
het pad op dat ze opleidt tot docenten.
Dat blijft steeds nieuw, al is er veel bekend.

Elke paar jaar vernieuwen we de borden.
Soms komt een nieuwe weg van A naar B,
soms kiezen we voor weer een nieuw tracé.
Toch leid ik telkens op docent te worden.

Die beelden blijven zelden lang intact.
Soms krijgt de hogeschool een nieuw elan,
een nieuwe koers, dan passen we ons aan.
Soms zijn we te compleet of te compact.

Nu is de leeruitkomst het nieuwe licht
dat aan de horizon de route toont.
Of deze inspanning de moeite loont
Is nog onzeker tijdens dit gedicht.

Wat werkt is delen, delen van verhalen,
over de schotten die moeten verdwijnen
zodat het licht van inzicht kan gaan schijnen.
En die dan in beleid te gaan vertalen.

Het beeld van dienst? Misschien een tuin vol kruiden,
begrensd, er groeit van alles, dat geeft geur
en smaak aan onderwijs, lichtheid en kleur.
Het blijft bemoedigen, deze geluiden.