“Vandaag ga ik de hemelberg beklimmen.”
Die regel viel me wonderbaarlijk in.
Ik zei het zelfs hardop. Het leek wel zingend.
Ik pakte net een keukenkastje in.

Moest ik hiermee maar een gedicht beginnen?
Een lied dat mij met mijn bestaan verbindt?
“Vandaag ga ik de hemelberg bedwingen.”
Toen hoorde ik er nog geen dreiging in.

De doktersassistente vroeg me dingen
en vond mijn antwoord verontrustend klinken.
Ze praatte me de ambulance in.
Kreeg ik, bedenk ik nu, een waarschuwing?
Vandaag wil ik die hemel nog niet binnen.