Middag. Een spoor van krijt
danst in de zonnegloed.
Straks krijgt de schemer tijd.
Het antwoord is niet goed.

Het antwoord is niet goed.
Dadelijk gaat de bel.
De inkt, een rode vloed,
krijgt overal vrij spel:

De bomen vol met blad,
met blad dat valt, dat wacht.
Het licht gaat, stap voor stap,
via het westen af.

Alles verkrijgt een kleur,
besef je nu beschaamd,
want jij bent aan de beurt,
want jij hoort nu je naam.

Je weet niets over y
en hebt je tijd verkwist.
Leeg als de lucht je lei,
onhandig uitgewist.

Straks luiden ze de klok.
Niets dat er nog tot doet.
Gooi maar een muntje op,
loot tussen fout en goed.

Maar nee, het vraagstuk blijft,
in strijd met je instinct.
Falen doorstroomt je lijf,
rood, zoals al die inkt.

A.E. Stallings