Mag dit de dag zijn
die ons samen zal brengen.
Beknot komen we voor beweging,
dorstend komen we om ons te drenken,
verrot komen we voor verpleging,
stukgebeten komen we om een stuk te beteren,
samen geketend door dit jaar van begeren,
waarin we leren
dat hoewel we er niet gerust op waren
we ervoor zijn toegerust,
we beloven bewust elke dag dat hoezeer we
telkens terneer waren geslagen,
we steeds weer een weg vooruit zullen banen.

Deze deur is onze hoop, ons portaal,
zelfs al wordt het nu nooit meer normaal.
Op een dag kunnen we eraan voorbij,
het bekende verlaten, een eerste stap.
Dus ga niet terug naar dat oude normaal,
maar richt je op het nieuwe pad..

Wat een hel was, gaan we helen,
wat een aanval leek gaan we aanbevelen,
waar we zweemden naar strijd zoeken wij hoe het goed komt,
wat ons toeviel was toeval, er toe doet wat ons toekomt.
Wij waren niet wakker maar gaan daarvoor waken,
de momenten die we misten
nu momenten die wij maken,
momenten die wij beramen,
en onze harten, ooit allemaal samen geslagen,
slaan nu allemaal samen.

Kom, kijk nu vriendelijk op,
je kunt zelfs troost aan treurnis onttrekken.
We gedenken, niet slechts om wat er was,
maar om het echts dat valt te ontdekken.

Neem die oude geest in acht,
dan weerklinkt de nieuwe dag
als een lied, ons hart krijgt kracht.
“For auld lang syne, oh dear, for auld lang syne.”
Dat zal wat zijn, ook hier, dat zal wat zijn!
Want als je gisteren eert
zul je morgen vinden.
Weet wat er is gestreden.
Dat moet je niet vergeten, beloof het.
Dat bepaalt ons, bepaalt onze dromen.
Kom op, doe mee, de dag is ontloken!
Het is zonneklaar dat we met elkaar
zelfs het grootste gevaar te boven komen.

Amanda Gorman