De trein rijdt, neemt haar mee met wat haar bleef,
een plunjezak op schoot, als een duf kind
waarvoor haar rauwe keel geen lied meer heeft;
vergeten in haar woede die verblindt.
Gespannen streelt haar hand de linnen tassen
alsof ze zo het tempo aan kan passen

van stop na stop. Roestbruin velours, rustiek
siert de wagon. De hoge stoelen staan
bestand tegen een eindeloze publiek,
een stoet van advocaten dient zich aan,
negeren ieder fluisterend gezicht
en dragen van wat stuk ging het gewicht.

Zou ze nog vrouw zijn van die scharrelaar,
vaak bont en blauw of schreeuwend en gestoord,
als litanie klonk dan elk woord van haar?
Ze vluchtte, voor gebed heeft ze geen woord.
Geen kind, geen engel nog die aan haar zij staat.
Haar man? Blijkt steeds een kruier die voorbij gaat.

James Matthew Wilson