van manisch naar post traumatisch, stress,
staat de verbinding met vrouwen die ik het dichtst bij me wil houden.

Na de aanranding begeleiden ze mij
op de weg naar onaantastbaarheid. Laat het lopen, zeggen ze.

Je kunt niet altijd sterk zijn. Strijd, schreeuw, sta op.
Word boos zonder je te hoeven verontschuldigen.

Ik plaats daarvan gooi ik er nog een Abilify in. Een Prozac. Tien.
Xanax mag niet meer, dus houd ik het

bij wijn. En Benadryl. En Melatonine.
En wijn. Wat ze niet snappen

is de anatomie van een manisch meisje
dat uit elkaar valt. Geen gladde randen, geen weg terug.

Alleen bloedspetters, gelek, spanning.
Geluidsbarrièreknal. Brandende braamstruik. Tijd in de bak.

Elke dag een roemruchte en verontrustende
manier om mijn eigen huis af te fikken.

Hier de witte pil. Hier, de blauwe. Hier,
de sherry, het afbranden, de achtervolger. De nicotine,

de kus. Vullen en blijven vullen. Slik het, slik het.
Houd het lichaam bezig. Zorg dat het niet ontvlamt.

Jeanann Verlee