Ik volg je, iemand die, maar net bekomen
zijn schemercel verlaat, dan licht ziet stromen
uit handen die hem wenken, vol jasmijn.
Een zucht waarmee de drempel wordt genomen, –
tastend, in golf na golf, niet te betomen,
beukt lente op hem in en wint terrein.

Ik volg je, heb in jou een diep vertrouwen.
Ik mocht je in het grasland vaak aanschouwen,
liep daar met open hand achter je aan.
Ik volg je, als een kind dat, zwaar verkouden,
op zoek gaat naar vertroosting bij die vrouwen
die met zijn diepste angsten zijn begaan.

Ik volg je. Waar je hart me ook zal leiden,
ik vraag niets. Nee, ik volg je, blijf dicht bij je
als op jouw jurk de bloemen bij de zoom.

Ik volg je, zal de laatste deur niet mijden.
Ik volg je, zelfs vanuit je laatste droom.

Rainer Maria Rilke