Weer staan de dingen in een ander licht.
Het werk wil even niet, het hoofd dwaalt weg;
mijn stem klinkt niet stabiel als ik wat zeg.
Alles komt telkens terug bij het bericht.

Een hek dat net nog open leek is dicht.
Er komt een eind aan ieder overleg,
en je slikt samen je emoties weg.
Zo\’n ochtend ben je collectief ontwricht.

Weer wordt ieder verlies intens gevoeld.
Onmogelijk om hieraan zin te geven.
Natuurlijk hoor ik zondags in de kerk
dat doodgaan niet het einde is. Maar leven
met weer een open plek, nu op je werk,
doet pijn, het schuurt, zo is het niet bedoeld.