Hoe zie jij onderwijs? Dat is de vraag.
Ik stel het hier maar even plompverloren.
Vraagt ‘t een student, dan blijft hij meestal vaag.
Misschien heeft hij wel beelden, maar geen woorden.
Zolang je hem maar tot reflectie dwingt
dan blijft zijn visie in ontwikkeling.

Hieronymus van Alphen schreef het ooit,
dat spelen leren, leren spelen is.
De homo ludens, hij verveelt zich nooit.
Zijn doel verschuift. Hij ziet hoe ver hij is
en heeft altijd nog wel weer een nieuw leven.
In spellen wordt geen BSA gegeven.

De een gaat langzaamaan het zwembad in;
voetje voor voetje daalt hij van het trapje,
terwijl de ander onbekommerd springt.
Moet die dan ook nog eerst stapje voor stapje?
Leeruitkomst staan centraal en competenties.
Trek daaruit dan vooral de consequenties.

Ooit had ik rijles. En mijn instructeur
noemde de hogeschool waar ik doceer
een grote leerfabriek. Was dat gezeur?
Ook hij gaf les, gepersonaliseerd.
Uiteindelijk had hij een axioma:
‘Het geeft niet hoe, maar jij haalt je diploma.’

Elke dag anders, ‘t leven als docent.
‘t Was ooit reclame van het ministerie.
Wat ook verandert, dit blijft consequent,
als je die lange lijst met plannen weerziet.
Nu moeten we vooral organiseren
hoe wij de coach het leren leren leren.