Ik had een vriendin, beter gezegd, had zij ooit mij.
Zij showde haar huis. Netjes was het, Bruijnzeel parket.

Ze vroeg me naar binnen en zei me: “Toe, zoek maar een plaats.”
Ik keek om me heen en ik zag er geen stoelen, helaas.

Ik zat op een kleed, zocht naar een kans, dronk jus d’orange.
Wij praatten maar door, en toen zei zij: “Bedtijd voor mij.”

Ze zei dat ze ‘s ochtends moest werken en lachte maar wat.
Ik zei dat ik vrij was, droop af, en ik sliep in het bad.

Toen ik wakker werd, was zij al weg, niets meer gezegd.
Ik stookte een fik, wat brandde het Bruijnzeel parket.

The Beatles