Alles is anders in dit tijdsbestek.
Het wordt nooit meer zoals het vroeger was.
Er staan nu witte cirkels in het gras.
Is er één vrij, dan vind je daar een plek.

We dansen, ongemakkelijk en gek,
als lopen in een veel te grote jas,
behoedzaam paraderend in de pas.
Maar langzaam komt er in de regels rek.

Vol twijfel of het daarmee kan gered
bewegen we in onze archipel.
Op afstand veilig zijn, dat lukt nog wel.

Maar op dit speelveld ben ik niet aan zet
en schuilt het onbegrijpelijk gevaar
in dat we zo verlangen naar elkaar.