De almanak van Tijd hangt in je brein.
Seizoenen tel je naar je binnenzon,
Winter kruipt jaar na jaar je oksels in.
Grafisch wordt het een pagina van pijn,
naar een dragende pen.

Verjaardagen? Die hangen op je hart.
Het datumblad? Uit liefde afgescheurd.
Een duim van Tijd die wel een meter werd,
waar het besef dat het ooit is gebeurd
dag en nacht ouder wordt.

Tijds woord rust op het scherp gekerfde bot.
Tijd zaad is in de lendenen omvat.
Korrels van leven, door de zon verhit.
Eén zin wordt daarbij steeds weer ingezet:
Mensen hebben de Tijd!

Dylan Thomas