De bomen zijn tot blad bereid,
als iets dat bijna werd gezegd.
Knoppen ontspannen, uitgelegd.
Hun groen een soort mistroostigheid.

Hun hergeboorte, waar wij oud
worden? Nee, dood treft ook hun pad.
Elk jaar als nieuw? Een kunstje dat
zich in de jaarringen ontvouwt.

Toch dorst een drukke burcht gewis
volgroeide dikte, elke mei:
“Het vorig jaar is dood, voorbij.
Begin weer fris, weer fris, weer fris.”

Philip Larkin