Niets is er krom op zee,
de mensen sterven er abrupt,
een nabootsing daarvan, behalve
als het schip verder dan nodig omhoog komt,
en ze dan plotseling
eerst langere tijd moeten vallen
zodat hun dood heel natuurlijk lijkt
tenslotte, en de vrouwen die hun plaatsjes vegen
pauzeren, denken aan het stof
dat hun monden op die typische manier
droog maakt. Ze laten de helft van het deeg
op een schotel om te harden.
Ze laten citroenen en vijgen achter
In kommen. Ze laten fuchsia
spetteren op de stenen van de trap
naar de baai. Ze dragen hun bezems
met zich mee, ze blijven de lucht vegen,
maken die schoon, de zee in.
Ze vegen het zand van de kust,
hun voeten staan in nette rijtjes van schuim.
Elk op het randje, als de misthoorns
ze erbij bepalen:
ze zullen het zich niet goed herinneren,
ze zullen het niet helemaal vergeten.
Ze zullen wachten tot er iets ontstaat,
zoals dat een man op zee zijn kinderen
uit zeep snijdt. Eén vrouw zal het gerucht beginnen
dat de zee dieper is dan nodig.
Vertel het haar, wanneer kwam er ooit iemand terug
om zich nog één dag op aarde druk te maken?

Mary Ruefle