Onmens! Vervloekt zij jouw barbaars gedoe,
verdoemd jouw oog dat zich op moorden richt.
Dat Medelijden nooit jouw pijn verlicht,
Plezier nimmer jouw wrede hart verzoet!

Leef, arme zwerver van het veld, het woud,
het bittere beetje leven dat resteert.
Geen struikgewas, geen groene vlakte meer
biedt voedsel, thuis of tijdverdrijf voor jou.

Zoek, zielenpiet, iets waar je doorgaans rust,
niet om te rusten, maar om dood te gaan.
Fluitend bieden biezen beschutting aan,
terwijl jouw borst bloedend de aarde kust.

Vaak als ik wacht totdat het donker wordt
of langs de Nith de dageraad begroet,
mis ik hoe jij sportief het gras aandoet,
vervloek die schurkenstreek, treur om je trieste lot.

Robert Burns