Willem van der Vegt

De levensdraad 1

De stilte zonder antwoord van het land,
het breken van de golven, rij na rij,
ze zwijgen en zo zeggen ze tot mij:
“Wij staan terzijde, staan slechts aan de kant.

Ook jij staat aan die kant, aan ons verwant.
Je zit vast in jouw eigen eenzaamheid.
Hoe word je van je ketenen bevrijd?
Wiens hart raakt toch jouw hart, wiens hand jouw hand?”

Ik heb mijn trots. Soms voel ik die veel minder.
Soms denk ik ver terug, voel ik me oud.
Vriendschap was toen nog makkelijk te vinden.

Ik had het in die wereld niet zo koud.
Achter de regenboog lag zeker goud
en hoop was sterk, ik leefde ongehinderd.

Geplaatst op

januari 2009

The irresponsive silence of the land, The irresponsive sounding of the sea, Speak both one message of one sense to me: — Aloof, aloof, we stand aloof, so stand Thou too aloof bound with the flawless band Of inner solitude; we bind not thee; But who from thy self-chain shall set thee free? What heart shall touch thy heart? what hand thy hand?- And I am sometimes proud and sometimes meek, And sometimes I remember days of old When fellowship seemed not so far to seek And all the world and I seemed much less cold, And at the rainbow\’s foot lay surely gold, And hope felt strong and life itself not weak.

Tags:

, ,