Opa Siset, hij vertelde
in ons plaatsje aan mij,
nog voordat de zon zou opgaan,
wagens reden voorbij:

Siset, zie je die paal waaraan
iedereen is gehecht?
Lukt het ons niet los te komen,
dan loopt niemand hier weg.

Trekken wij er samen aan,
dan blijft hij niet lang meer staan.
Maak dat hij omvalt, omvalt, omvalt,
hij lijkt al wat stuk te gaan.

Ja, een flinke ruk geef jij,
en een flinke ruk van mij,
maak dat hij omvalt, omvalt, omvalt,
en zo maken wij ons vrij.

Maar Siset, het duurt al lang zo,
mijn hand is beurs en schraal,
nu mijn krachten van me vlieden.
Die paal is kolossaal.

Ik weet dat hij wel wat stuk ging,
maar zoveel weerstand biedt.
En mijn kracht is mij vergeten.
Zing me nog eens je lied.

Lluís Llach