Het afgelopen jaar werd door het virus geregeerd.
Met mondkapjes en desinfectiegel werd geprobeerd
om elkaar nog te zien soms, op anderhalve meter.
En nu is het de vraag: “Gaat het dit jaar echt beter?”
De post-corona-blues; maar die kunnen we wel aan.
Nu is het tijd om samen weer naar Windesheim te gaan.

De werkplekken op Windesheim die bleven doorgaans leeg,
omdat je thuis een eigen Teamskantoortje kreeg.
Nu staat de deur weer open, al lijkt het op een kier
en blijven we nog even in de buitenlucht alhier.
De post-corona-blues; maar die kunnen we wel aan.
Nu is het tijd om samen weer naar Windesheim te gaan.

Natuurlijk had het thuiswerk onverwachte, goede kanten.
De hond uitlaten tussendoor, de koffie en de kranten
en leerden we een nieuwe manier van onderwijzen.
Eens kijken of dat maatwerk zich dit jaar ook blijft bewijzen.
De post-corona-blues; maar die kunnen we wel aan.
Nu is het tijd om samen weer naar Windesheim te gaan.

Thuis was het wat relaxter, al staat het werk vaak aan.
De schakeltijd verdween. Maar in een kinderrijk bestaan?
We willen interactie, verlangen meer contact,
een praatje tussendoor als je een kopje koffie pakt.
De post-corona-blues; maar die kunnen we wel aan.
Nu is het tijd om samen weer naar Windesheim te gaan.

Je werkte op jezelf maar had voortdurend overleg.
En altijd weer die spanning: komt het technisch wel terecht?
Nu komen we weer in de vergaderruimtes samen.
Wat is het hier plots druk met al die mensen op één kamer.
De post-corona-blues; maar die kunnen we wel aan.
Nu is het tijd om samen weer naar Windesheim te gaan.

Veel lukte maar helaas leek de eenzaamheid normaal.
Collega’s bleven dikwijls enkel eendimensionaal.
Nu worden al die pixels ineens weer vlees en bloed,
de borrels analoog, zodat je elkaar echt ontmoet.
De post-corona-blues; maar die kunnen we wel aan.
Nu is het tijd om samen weer naar Windesheim te gaan.