Eén ster houdt in de blauwe nacht
over mijn pechduivel de wacht.
Mijn pechduivel, die niets presteert:
al wat hij aanpakt gaat verkeerd.
Hij is mijn pechduivel in naam,
maar is daarin gans onbekwaam.
Hij knippert plomp en wenkt zo dom,
als hij me lonkt, keer ik me om.
Maar hij knalt hersenloos en blind
tegen de muur die mij omringt.
Nee, onheil brengt hij nooit nabij.
Hij heeft zelf pech, dat komt door mij.
Ik ben bijna met hem begaan,
zou ik daar niet die ster zien staan.
Die straalt zo sterk, zo onversaagd,
dat ik soms bang, vertwijfeld vraag:
“Stel je toch voor, misschien blijkt hij
mijn echte pechduivel te zijn?”

Robert Gernhardt