Er stond een stipje op de horizon.
Heel klein, het was maar nauwelijks te zien.
Pas als je met je lange reis begon
zag het je duidelijker toch? Misschien.

Het stipje was tijdens de lange reis
dwars door de tunnel heen van alle dag
voor onze machinist een klaar bewijs
van ’t goud, dat na de regenboog klaar lag.

Dat was wel flink buiten zijn box gedacht.
Beperkingen als roosters, of als rails,
negeerde hij, die werden niet geacht.
Hij zag een diamant, iets blauws, iets geels.

Dat hij maar niet verdwale in dit beeld,
op reis van metafoor naar perspectief.
Taal geeft houvast. Maar soms wordt het wat veel.
Kies voor één motto, voor een Leitmotiv.

Wij zijn op reis, zijn altijd onderweg.
Maar zijn wij passagier of machinist?
De reis telt, niet het doel, wordt wel gezegd.
Maar geeft zo’n stipje dan betekenis?

Wij sturen zelden zelf. Vanuit Den Haag
kregen we geld, oekazes, BSA’s.
Wat zijn de smalle marges van vandaag?
Wat gaat naar onderwijs? Wat valt er naast?

We zijn op reis, we reizen in de taal,
op zoek naar avontuur en kwaliteit,
We schrijven allemaal aan dit verhaal.
Vandaag is het voor een nieuw hoofdstuk tijd.

Vol waarden zetten we professioneel
onze ideeën en discussies om
in nieuw elan, in acties en in beeld.
Het wordt een stipje aan de horizon.