Zelfs jij, geliefde stof, sterft ook eenmaal.
En al je schoonheid houdt daarbij geen stand.
Ook jouw volmaakte hoofd, je gave hand,
je lichaam, opgebouwd uit vuur en staal,
ze zullen, als de Dood als herfst komt spoken,
zijn zoals ieder blad, niet minder dor
dan ‘t eerste blad dat het wonder verloor,
veranderd, vreemd, verdwaald, kapot gebroken.
Als dat uur slaat, baat zelfs mijn liefde niet.
Hoe ik ook van je hou, de klok geeft aan
dat je bestaan zal worden opgeheven,
Obscuur gemaakt, tot bloem die niemand ziet,
Het maakt niet uit, hoe mooi je was in leven,
hoe meer geliefd dan al wat dood zal gaan.
Edna St. Vincent Millay