Twee jaar terug schreef ik het blauwe boekje,
met uitgangspunten over tijd en geld.
Krijg je een onbekende klus, dan zoek je
daarin wat voor je werk wordt neergeteld.

Zo krijg je wel wat tijd voor voorbereiding,
maar valt die bij een parallelgroep weg.
En geef je aan een stage begeleiding,
dan zijn de uren daarvoor vastgelegd.

Al gaat het niet om dollars uit Zimbabwe,
toch voelt die tijd vaak aan als elastiek.
Dat je je vaak beperken moet, dat snap je.
Maar is er alle reden tot kritiek.

Dat blauw, zeggen collega’s, is maar koud.
We wachten op een nieuwe druk, van goud.