Ik had het allemaal laten gebeuren. Ik ging er van uit
dat het allemaal in orde was. Jouw leven
als een voering waarin ik meereisde.
Kostbare opleiding had je toegerust.
Financiers en commissies en consultants
vervaagden in de glans van jouw afwerking.
Je trilde van het nieuwe leven van die motoren.

Die eerste ochtend,
voor je eerste les op het College zat je daar
je koffie te drinken. Nu weet ik, zoals ik dat toen niet wist,
wat voor ogen er achterin de klas wachtten
om jouw eerste professionele prestaties af te zetten
tegen de verwachtingen. Welke beoordelaars er
wachtten tot je de kosten kon rechtvaardigen
en hun gok aanvaardbaar kon maken. Wat een vuurhaard
aan ogen die wachtten om jouw metaal te keuren. Ik nam
de vreemde stijfheid waar van de paspop, de ellende,
van je blauwe flanellen pak, die dwangbuis, een lelijke
halfslachtige benadering van jouw idee
van de kenmerken die je je eigen hoopte te maken,
en je afschuw ervan. En de gebruinde
bijna groenige ondertoon van je gezicht,
gekrompen tot de kaarsenpit erin, je litteken bobbelig, je gevlochten
hoofd zorgelijk klein.

Je wachtte,
je wist jezelf hulpeloos tussen het pincet
van het leven dat je veroordeelde, en ik zag
in de blootgelegde zenuw en de ongeneeslijke wond van je gezicht,
alles waar je moed aan kon ontlenen.
Ik zag dat waar je naar trok dan, terwijl je een slok nam,
verschrikkingen waren die je al eerder hadden gedood.
Nu zie ik, zag ik, het eenzame
meisje zitten, dat dood zou gaan.

Dat blauwe pak.
Een waanzinnig executie-uniform,
je straf overleefd. Maar toen zat ik, stil,
niet in staat te doorgronden wat jou deed verstillen,
terwijl ik naar je keek, stil
voor altijd nu, voor altijd
nog even bukken bij je open kist.

Ted Hughes