Ik leerde schrijven in de jaren zestig
en kwam vaak in een ouderwetse kerk.
Maar dat je bang moest zijn om iets te zeggen,
dat heb ik al die jaren nooit gemerkt.

Als leerling leerden we argumenteren.
“Verdedig nu eens, waar jij zelf niet voor bent.”
Je leerde ook de ander te waarderen.
Je leerde om een ander echt te horen.

Ik werd student, bestuurder, later leraar.
Maar met de fusies werd de afstand groot.
De angst, dat iemand vol kritiek te keer gaat,
maakte die vrijheid overal monddood.

Maar als je de kritiek niet meer wilt horen,
dan is je draagvlak meestal snel verloren.