In de week dat ik nauwelijks op school kan zijn,
in de week dat studenten klagen over onredelijke eisen, en of ik er wel wat aan kan doen,
in de week dat ik nog 13 gesprekjes moet hebben met mijn SLB-studenten,
in de week dat de enige aangeklede pauze ons wordt afgenomen omdat we het zonodig tijdens de soep over de Hogeschool Utrecht moeten hebben,
in de week dat er een kerstmarkt voor collega’s is waar ik eigenlijk niet naar toe kan,
in de week dat ik mijn declaraties al ingeleverd had moeten hebben omdat onze financiële administratie anders instort,
in de week dat de collega die we eindelijk hadden gevonden om onze vakgroep te versterken ineens terugkrabbelt omdat het hem wel erg druk lijkt,
in de week dat ik een wit overhemd moet gaan kopen omdat dat het kledingvoorschrift is voor het koor, waarmee is de afgelopen weken niet heb kunnen oefenen,
in de week dat ik van zes kanten in onze organisatie dezelfde vraag krijg, waar ik zes keer moet uitleggen dat ik er geen antwoord op heb,
in de week dat ik een hele dag kwijt ben aan vier medische afspraken, en te horen krijg dat ik mijn bloeddruk serieus omlaag moet zien te krijgen,
in de week dat we nog even snel de tentamens voor de tweede helft van januari moeten aanleveren,
in de week dat mijn mailbox is gegroeid van bijna 300 naar bijna 700 berichten,
in die week, deze week,
wacht ik op het wonder van de rust,
het wonder van de kalmte, die je gebeurt, je overkomt, soms even,
het wonder van het nieuwe perspectief,
het wonder van de ruimte in het hoofd en de zang in het hart,
het wonder van de zegen, van het geloof, de hoop en de liefde,
het wonder van de agenda waarin niemand afspraken kan plannen,
het wonder van het oude verhaal, van het nieuwe kind
het wonder van het licht in het duister
het wonder