In de drukte van de dagen,
reizend in de karavaan,
zoveel met ons mee te dragen
lang de weg die moet gegaan,
mogen wij in de oase
waar we hier zijn aangeland
tijd nemen om uit te blazen,
mag de rugzak aan de kant.
Luisterend naar de verhalen
die ons bij de zin bepalen
van de reis door de woestijn
delen we hier brood en wijn.

In de drukte van de vragen,
in ons dagelijks bestaan,
in de donkerende dagen
is het goed om stil te staan.
We zijn bij elkaar gekomen
voor de liefde en het licht
en het delen van de dromen
van een lonkend vergezicht.
Hier mogen de kaarsen branden
en we vouwen onze handen
om hier samen stil te zijn.
En we delen brood en wijn.

Als de drukte ons blijft plagen
in de waan van alledag,
blijft het jakkeren en jagen
ons natuurlijke gedrag,
dan mogen we hier ervaren
in het huis van onze Heer,
dat we ooit geschapen waren
om te leven tot zijn eer.
Als we hier het licht ontsteken,
luisteren of zingen, spreken,
leert ons dat weer mens te zijn,
want we delen brood en wijn.