Op al zijn werk zie je maar één gezicht.
Dezelfde vorm zit, loopt of leunt erop.
Je ziet haar, juist achter het doek verstopt.
Die spiegel zet haar lieflijk in het licht.
Als dame, die een plechtigheid verricht,
een mooie meid, een schoonheid in de dop,
een heilige, maar ieder doek wijst op
hetzelfde, met zijn werk in evenwicht.
Hij leeft met haar gezicht zo, dag en nacht.
Ze kijkt hem met haar trouwe ogen aan,
mooi als de maan, vol vreugde, licht en zacht,
nooit zorgelijk, nooit moe model te staan.
Zo is ze niet, maar ze heeft hoop gebracht
dat zo zijn dromen in vervulling gaan.
Christina Rossetti