Eens valt de avond, hoe vasthoudend de middag ook,
Linden en eiken blozen nog groen, parels in de mist van september.
Ik heb een lelie opgeroepen voor licht in deze uren, een bedankje,
Zones en aura’s die zacht glanzen rond de schitterende globes.
Als uw geschenk – een eens gegeven, levenslang gehouden belofte ­­–
Bij deze een cadeau retour, sommigen zeggen handschoenkruid,
Elk glanzend kapje beschermd door strenge lansvormig gepunte bladeren.
Torsten uw slanke handen niet het hele wezen van het hele land?
Handen die nu kunnen rusten, verlost van het gewicht van een eeuw.
En de avond is gevallen. Regen op de zwarte meren, de donkere Munros.
Lelietje-van-dalen, een bijna naamgenoot, een favoriete bloem
In uw beroemde boeketten, het ingehouden
Zwoegen en de krachtige gratie van zijn lantaarns, elk bloeit
Als een stil klokje dat een uniek geluid verbergt. Een onscherpe nieuwe dag
Breekt aan op ongekroonde bergtoppen, in openbare parken,
En alles draait om deze lichtende bloemblaadjes en diepe wortels,
Tussen torenspits en boom gedijt deze lelie, de helderheid ervan
Houdt aan en gloeit tot voorbij het leven en de rand van zijn bloei.

Simon Armitage