De voet heeft geen weet
of met steen of met schijt
de weg is bekleed
waar de geest hem op leidt.

Hoe ziet toch de geest
het pad dat hij moet?
Hij is blind, onbevreesd,
maar enkel een voet.

Stap, doet het er toe,
op het ware spoor.
Rechtsomkeert is taboe,
niet stoppen, maar door.

Lang de baan om te gaan –
in een sterfelijk vod –
komt soms nooit aan,
komt soms tot God.

Scherpe pijn van de schoen,
hoge hobbels verwacht,
die hem struikelen doen
als een voet in de nacht.

George Dillon