Willem van der Vegt

Mijn de oogst 1

Toen mooie uren heel mijn boedel waren –
op orde voor de volgende in lijn,
maar wel was mijn de oogst, de titel mijn –
vruchtbare grond, de strakke voor van waar je

de leeuwerik zag opvliegen – ervaren
betovering, briljant in kleur en schijn,
maar zwart gestreept, druif, gras, een bloemfestijn,
zo’n tuin waarnaar je door een hek kon staren.

Toch, niet als iemand die er nooit verbleef,
zie ik dit fraai fragment van vroeger tijden,
die ik met al mijn zinnen heb doorleefd,

volmaakt was het, ik wist, het komt ten einde:
ik voel en ruik nog wat de bloem me geeft,
al sluit de poort nu snel, niet te vermijden.

Edna St. Vincent Millay

Geplaatst op

december 2017

Those hours when happy hours were my estate, — Entailed, as proper, for the next in line, Yet mine the harvest, and the title mine — Those acres, fertile, and the furrows straight, From which the lark would rise — all of my late Enchantments, still, in brilliant colours, shine, But striped with black, the tulip, lawn and vine, Like gardens looked at through an iron gate. Yet not as one who never sojourned there I view the lovely segment of a past I lived with all my senses, well aware That this was perfect, and it would not last: I smell the flower, though vacuum-still the air; I feel its texture, though the gate is fast.

Tags:

, ,