Strikt tikt de klok de Tijd weg, uur na uur.
Want wat er ook gebeurt, hij gaat maar door.
Soms slaat een kerkklok mee op het kwartier;
een ritme dat ik slecht relativeer.
Het is opnieuw Nieuwjaar.

Is Tijd slechts een infame wisseltruc?
Hij neemt je dagen weg. Maar geeft hij ook?
Zo vind ik in een tel een thematiek
waar ik, juist in de kerstvakantieweek,
hevig verstrikt in raak.

Dat Tijd ooit aan een Welshe woordenjunk –
die zich daarnaast in alcohol verdronk –
wat woorden gaf die maken dat ik hink (1)
als ik ze nadicht, is een vreemd geschenk.
Weldra wacht Weer hun klank.

1. In het manuscript zijn slink en stink doorgestreept.