Het is acht uur. De stad is nog humeurig,
gejaagd, geen krant gezien, onopgemaakt.
De afrit van de autosnelweg braakt
een massa gasten uit, die willekeurig

hun weg zoeken, saai, zakelijk of kleurig.
Ik fiets, maar heb mijn tocht even gestaakt.
Een vrachtauto, haast van de weg geraakt,
blokkeert het fietspad, toetert sikkeneurig.

Als ik weer rijd, lonkt mij het groene licht,
maar nijdig neemt een brommerrijder voorrang.
Natuurlijk is het rood als ik weer door kan.

Ik lach om deze tegenstrijdigheid
en neem voor mijn parkoers rustig de tijd.
Al voor half negen heb ik een gedicht.