Soms ben ik in de boot genomen,
ergens het schip mee ingegaan.
Er lijkt dus weinig goeds te komen
als vaste grond heeft afgedaan.

Als jong student ging ik wel zeilen.
Ik bleef het liefst slechts passagier,
mocht aan de oever graag verwijlen,
met uitzicht en een goed glas bier.

Ik moest gereed zijn om te wenden.
Dan ging weer iemand overstag.
En dan die giek; wat een ellende
als ik weer eens voor Pampus lag.

Ik nam de veerboot met mijn racefiets
naar Noorwegen of Ameland.
Maar ja, ik vond het elke keer niets.
Gevoel of juist gezond verstand?

Desondanks ben ik wel gaan vliegen.
Al is dat wat inconsequent.
Ben ik mezelf aan het bedriegen
of beter in mijn element?

Of het nu taal is of verplaatsing,
varen op water trekt me niet.
Vandaar dat ik op deze plaats zing;
maar al te ernstig is dat niet.

Ik breng dit liedje nu tot zinken.
Blijf op de wal, dat is gezond.
Daarom wil ik met jullie klinken
op zegenrijke vaste grond.