’t Is bijna vakantie, ’t is tijd voor bezinnen.
Ik weet dat je weer met iets nieuws zult beginnen.
AVO als kluwen wist jij te ontwarren,
door eindeloos met ons, collega’s, te sparren.
Ontwikkelen kan. Samen leren door doen.
Dat klonk als je mantra, voor ieder seizoen.

Eén jaartje, het zijn er een drietal geworden.
Veel moest er online, een vervelende horde,
wanneer je gericht ben op goede gesprekken
waarmee je de kronkels hier recht wilde trekken.
Samen leren door doen. Ontwikkelen kan.
Dat klonk als je mantra, als hart van jouw plan.

Er dreigde een brexit, het werd een fasering,
jij koos voor die vriendelijker formulering.
De teams werden anders, betrokkener, kleiner,
en dat werkte vaak weer natuurlijker, fijner.
Ontwikkelen kan. Samen leren door doen.
Dat klonk als je mantra, voor rijp en voor groen.

In ’t ziekenhuis zie je tot welke geleding
daar iemand behoort, vooral aan de kleding.
Een manager droeg vaak een pak en een dasje.
Jij was steeds herkenbaar aan jouw witte jasje.
Samen leren door doen. Op je eigen manier.
Dat klonk als je mantra. Jij toonde dat hier.

Het werk is niet af, dat zal nooit het geval zijn,
onze beurs zal vast met een paar jaar wel weer smal zijn,
het beeld van ’t docentschap krijgt nieuwe facetten,
we moeten ook dan weer de bakens verzetten.
Ontwikkelen kan met een heel legioen.
Nu samen leren dat zonder jou te doen.