Ooit zwom ik op het meer in ‘t rond,
gestalte die waardering vond,
zwaan die met witte veren pronkt.

‘t Is was, ‘t is wat,
ik word flink zwart,
de vlammen likken hard.

Nu word ik aan het spit gekeerd.
Door ‘t vuur word ik verhit, steeds weer.
Feest is er straks met dit en meer.

‘t Is was, ‘t is wat,
ik word flink zwart,
de vlammen likken hard.

Men voert mij op een schotel aan.
Vliegen dat zal nu nooit meer gaan.
Ik zie de monden open staan.

‘t Is was, ‘t is wat,
ik word flink zwart,
de vlammen likken hard.

Carmina Burana